در دهه ۱۹۹۰، روش رایج مبادله اطلاعات بین شرکای تجاری، تبادل اطلاعات الکترونیکی (EDI) بود و کلیه فروشندگان عمده ی برنامه ریزی منابع سازمانی (ERP)، امکانات EDI را به محصولات خود اضافه کردند. با این حال، EDI به نتیجه مطلوب خود نرسید، زیرا هر سازمان به EDI اختصاصی خود (برای به دست آوردن فرم داده منحصر به فرد خود)، هزینه راه اندازی بالا (نیاز به اجرای اختصاصی شبکه ی ارزش افزوده) و کمی انسجام یا استاندارد سازی، نیاز دارد. اکثر سازمانها در حین اجرای برنامه از عملکرد EDI استفاده نمی کردند.
ظهورفن آوری های اینترنت و اینترانت از اواسط دهه ۱۹۹۰ شاهد رشد نمایی تجارت الکترونیکی (E-commerce) بود. تجارت الکترونیک، خرید کالا از طریق اینترنت (متشکل از نیاز به تبلیغات، دعوت به مناقصه، مزایده معکوس و غیره)، فروش کالا از طریق اینترنت (شامل حراج الکترونیکی، انتشار کاتالوگ های الکترونیکی) و رسیدگی به فرآیندهای اجرایی مرتبط با الکترونیک مانند دریافت فاکتور، پرداخت، نظارت بر عملکرد را شامل می شد.
پاسخ دهی فروشندگان ERP:
فروشندگان ERP نسبت به پاسخ دهی به نیازهای در حال تغییر مشتریان و تامین کنندگان چابک نبودند. این نیازها، دستیابی به اطلاعات، پشتیبانی سیستم و همکاری موثر در جریان اطلاعات و به حداقل رساندن هزینه در سراسر زنجیره ی تامین را شامل می شد. مشتریان خواستار وضعیت تأمین، اطلاعات صورتحساب و انطباق ضمانت از طریق وب بودند. از سویی دیگر تامین کنندگان می خواستند تا به اطلاعات آنلاین موجودی، برنامه ی تامین و وضعیت پرداخت دسترسی داشته باشند.
محصولات ERP دارای معماری سفت و سخت هستند. و هرگونه تغییر یا توسعه نیاز به برنامه نویسی پیچیده و ایجاد ارتباط بین بک اند ERP با فرانت اند تجارت الکترونیکی مبتنی بر وب داشته، که یک کار چالش برانگیز است.
فروشندگان ERP با تلاش برای عرضه ی محصول خود به این چالش پاسخ دادند. آنها نه تنها به توسعه عملکردهای داخلی پرداختند، بلکه به برخی از خصوصیات ظاهری همچون نمای بیرونی فروشگاه نیز توجه کردند. آنها چرخه ی کاری جدیدی که شامل فروشندگان، مشتریان، ارسال کنندگان، توزیع کنندگان و بانک ها بود، ایجاد نمودند. آنها از طریق زبان های برنامه نویسی استاندارد باز، همچون جاوا و xml، توانستند این جریان های کاری را تحت وب فعال کنند.
چالش دیگر پیش روی فروشندگان ERP مسائل امنیتی مربوط با تراکنش های مالی تحت وب بود. آنها می بایست از ابزارهای تأیید اعتبار مانند امضاهای الکترونیکی و گواهی های دیجیتالی، معاملات الکترونیکی امن و محرمانه سازی از طریق رمزنگاری با کلید متقارن / کلید عمومی، استفاده می کردند.
تراکنش های تجارت الکترونیک را می توان به دو دسته ی کلی خرید اینترنتی و فروش اینترنتی به خصوص تراکنش های B2B (تجارت به تجارت) تقسیم نمود.
ملزومات یک خرید اینترنتی معمول از یک سازمان در زیر نشان داده شده است:
مناقصه الکترونیکی شامل انتشار، ثبت، فهرست کوتاه، ارزیابی و جایزه است. تسهیلات برای ارزیابی قراردادهای آی تی و خدمات حاوی ماتریس ارزیابی پیچیده.
امکانات انتشار و به روز رسانی کاتالوگ الکترونیکی توسط فروشندگان.
تجزیه و تحلیل برای تحلیل هزینه مورد استفاده برای تصمیم گیری‌های استراتژیک، مدیریت ارتباط با تامین کننده و حداقل سازی خرید های بدون برنامه استفاده می شود.
تسهیلات مزایده معکوس از طریق ایجاد بازار فروش B2B.
برای برآوردن ملزومات فوق الذکر، فروشندگان ERP یکپارچه سازی مبتنی بر وب را با ایجاد تقاضا (ماژول برنامه ریزی)، تهیه کالای خریداری شده (ماژول خرید)، تحویل کالا (ماژول انبار)، پرداخت (ماژول حساب های پرداختنی)، با سیستم پشتیبانی ERP اجرا کردند.
فروش اینترنتی:
بزرگ ترین تغییری که توسط تجارت الکترونیک در رابطه با فروش و بازاریابی کالا انجام شده، ایجاد یک کانال فروش جدید براساس وب است. این امر بر بخش‌های خرده فروشی از طریق افزایش فروش، گسترش دسترسی به بازار از جمله بازار خارجی، بهبود وفاداری مشتری و کاهش هزینه تراکنش های مالی، تاثیر زیادی گذاشته است.
فروش الکترونیکی از طریق فرآیند های کسب و کار زیر ارزش خود را بهبود می بخشد:
دسترسی سریع و شفاف به مشتری از طریق فرآیند مزایده اینترنتی.
پردازش سریع سفارشات مشتری از طریق برنامه های کاربردی تحت وب.
بررسی اعتبار مشتری.
برنامه ریزی توزیع کالا از طریق نزدیک ترین توزیع کننده به مشتریان.
ارائه امکان پیگیری وضعیت سفارش به مشتریان از طریق وب.
دستیابی به ملزومات فوق، نیازمند یکپارچه سازی سیستم پشتیبانیERP با سیستم وب است. قبل از دریافت سفارش در دسترس بودن سفارش مشتری جهت انجام، توسط ماژول برنامه ریزی مورد بررسی قرار می گیرد. برای قیمت گذاری، ارسال کالا و دریافت وجه، فروش و حساب های دریافتنی، ماژول های سیستم ERP به یکدیگر متصل بوده و بطور یکپارچه عمل می کنند.